خوابگاه‌نوشته‌ها

من به هدفم از قطع ارتباطات نوشتاری در همین مدت کوتاه رسیدم...عطای ننوشتن را به لقایش بخشیدم و پناه آوردم به نوشتن. واژه‌ها وقتی روی کاغذ یا صفحه‌ی مانیتور نقش می‌بندند تازه برای من معنا پیدا می‌کنند. انگار تا پیش از آن که نوشته شوند بی‌مفهوم بوده‌آند. به نوشتن پناه آوردم چون ذهنم را جمع می‌کند. آرامم می‌کند. کمکم می‌کند خودم باشم. تصمیم گرفتم خودم را همینطور که هستم بپذیرم...شاید روزی حس کنم باید خودم را تغییر بدهم. ولی امروز، آن روز نیست...

دوباره سلام.

:)