خوابگاه‌نوشته‌ها

یه جا تو دعای جوشن کبیر هست که می‌گه:

یا رفیق من لا رفیق له...

چی کار کنم؟ دست خودم نیست! اینو که دیدم دلم لرزید! رفیق!؟ از این صمیمی‌تر؟! یه خدا داریم که حبیب و رفیق و مونس همه‌ی تنهایی‌هامونه... چی می‌خوایم ما آخه بیش‌تر از این؟ بعد می‌گن خدا عذاب می‌کنه...خدا آتش داره...خدا رو مثل یه ناظم سخت‌گیر با یه خط‌کش بلند بالای سرمون توصیف می‌کنن... خدا همین‌جاست! همین الان! تو وجود خودمون! خدا مشتاق‌ترینه به هدایت ما. اگر نبود که نمی‌گفت تو یه قدم بیا تا من ده قدم به سمتت بیام...اگر نبود که این همه ستارالعیوب نبود... خدا از خودمون به خودمون دلسوزتره. ما لج‌بازی می‌کنیم. قهر می‌کنیم با خدا! نمی‌فهمیم خدا منتظر ماست. نمی‌فهمیم خدا در هر لحظه داره صدامون می‌کنه. نمی‌شنویم!