خوابگاه‌نوشته‌ها

ف. بهم پیام داد که آمده دانشکده. پرسید وقت دارم برای دیدنش؟ از شدت ذوق از جا پریدم. آمد آزمایشگاه و محکم بغلش کردم. بعد از مدت‌ها. نشستیم و بیش از ۱ساعت حرف زدیم. چای و بیسکوییت خوردیم. خندیدیم. خاطره‌بازی کردیم. رویابافی کردیم. چطور این همه اذیتش کرده بودم در ترمی که هم‌گروهی بودیم؟ چطور اینقدر مهربان بود که بعد از آن ترم با من دوست‌تر شد ازقبل؟
مشکی پوشیده بود. گفت پدربزرگش ۵شنبه فوت کرده‌اند. تسلیت گفتم. غمگین شدم. حرف بچه‌ها را می‌زدیم. می‌گفت چقدر تنها شده. می‌گفت هیچ کس از دخترهای ورودیشان ایران نمانده. می‌گفت از دست هم‌کلاسی‌های ارشد دارد خل می‌شود. می‌گفت قدر اینکه همه‌ی دوست‌هات را هنوز در ایران داری حسابی بدان. گفتم که ما هم امسال اکثرمان می‌رویم و می‌مانند چند نفر اندک‌تری...گفت حیف. گفت حیف این روزها و لحظه‌ها و دوستی‌های قشنگ. گفت بعد از فوت پدربزرگم فهمیدم هیچ هیچ هیچ چیز در این دنیا به اندازه‌ی بودن و وقت گذراندن با عزیزان باارزش نیست. بغضم گرفت. بغل کردیم هم را.
همه‌اش نگران درس من بود. نگران مقاله‌ای که روی صفحه‌ی لپ‌تاپم باز مانده بود از قبل و تمامش نکرده بودم. می‌خواست زودتر برود که مقاله‌ام را بخوانم. می‌خواستم تا ابد بماند. می‌خواستم تا ابد حرف بزنیم با هم. می‌خواستم بیشتر باشیم با هم. می‌خواستم قدر بدانم لحظه‌ها را. می‌خواستم ازش عذرخواهی کنم بابت همه‌ی بدخلقی‌هام. نشد. رفت.