خوابگاه‌نوشته‌ها

فکر نکنم بشناسیم هم‌دیگه رو.  

خیلی اهل نظر دادن و اینا نیستم، خواستم بگم می‌خونم بلاگت رو به‌خاطر این‌که نوشته‌هات پیرو همون هدفِ کلاسیکِ ثبت لاگ‌های زندگی‌ه، و دوست دارم این رو.

ببین در نظر خیلی از آدما زندگی مثل یه تو-دو لیست چندتا مورد داره که باید تیک‌شون رو بزنی و تمام، کیفیت زندگی‌شون با مقدار تلاش، ارزش هدف و رسیدن به هدف تعیین می‌شه که اصلاً هم بد نیست این نگرش، ولی اگه واقع‌گرا باشی و برگردی و به موفقیت‌هات نگاه کنی می‌بینی هر لحظه که می‌گذره از اون خوش‌حالیِ بابت موفقیت کم‌تر می‌شه، مثلاً چهار سال پیش تو یه رشته خوب تو یه دانش‌گاه خوب قبول شدی و اون موقع خیلی خوش‌حال و اینا بودی ولی دیگه الان فکر نکنم به همون اندازه بتونی بابتش خوش‌حال باشی، چون هدف‌هات بزرگ‌تر می‌شن، دغدغه‌هات عوض می‌شن و این حرفا. 

یه مثالی هست که می‌گن یه عده آدم میرن کوه، به قله می‌رسن به چه سختی، بعد که رسیدن دو دقیقه بعد یکی می‌گه خب دیگه بریم پایین. 

می‌خوام بگم، زندگی رو مسیرهای قله می‌سازه نه خود قله. خیلی‌ها این رو یادشون می‌ره.

دسته اول کاربلد هستند و تو حرفه ی خود حرف اول می زنند این آدم ها کار میاد دنبالشون و از لحاظ شغلی مشکلی ندارند 

دسته ی دوم از  اون ها که کار بلدند اما همچین خاص هم نیستند یا اینکه اصلا کار بلد نیستند  و حالا با پارتی یا با شانس بالاخره هر جوری شده سر کار می رند

دسته سوم نه کار بلدند نه پارتی همینطوری فقط مقاطع تحصیلی رو رد کردند و اومدند بالا ، اینا اون دسته ی بی کار های آینده هستند :دی

دولت هم نمی تونه جوابگوی اون ها باشه چون خیلی از نقص ها به خودش بر می گرده در نتیجه همینطوری سرشون رو گرم می کنه نمی دونم راسته یا نه یکی از دوستام چند روز پیش گفت الان پذیرش دکترا در سال 2 بار شده 

تا اونجا که من می دونم کمبود دکتر نداریم ، مثل این می مونه دولت بخواهد سر مردم گرم کنه حالا برین مقاطع بالاتر بعدا کار پیدا می شه :-"

فضای وبلاگتون عجب صمیمی

از این حرف ها از این به بعد هم می شنوی

اما توی محیط دانشگاه بودن لذتی داره که خاص خودشه...حتی اگه خدایی نکرده کار نباشه

قدر دوران و بدون، بعد ها به حرفم می رسی...

موفق باشی...