زندگی مجازی
چهارشنبه, ۲۰ فروردين ۱۳۹۳، ۰۸:۵۸ ب.ظ
دقیقا دو هفته پیش، در وبلاگی متنی خواندم که بسیار به دلم نشست. چرا که دقیقا توصیف خودم بود.
آدم کتبی...
خب، من هم دقیقا آدم کتبی هستم.
«آدم کتبی از مبدعان اس‌ام‌اس٬ ایمیل و حتی چت ممنون است٬ خاک پای‌شان است. تمام‌قد جلویشان بلند می‌شود که این امکان را دادند که وسیله‌ی ارتباطی‌اش از دهان به انگشت تغییر کاربری بدهد. آدم کتبی آدم بلاگ است. حرف‌هایش را می‌نویسد. نوت می‌کند٬ کامنت می‌گذارد. »
من هم شده‌ام یک آدم به‌شدت کتبی و مجازی. خودم را یکهو از شبکه‌های اجتماعی پاک کردم تا برگردم به دنیای حقیقی آدم‌ها. تا مجبور شوم توی چشم آدم‌ها نگاه کنم و حرفم را بزنم به‌جای آن‌که حرف‌هایم را در غالب چت و sms بنویسم.
وقتی عمویم از آلمان زنگ می‌زند، با تک‌تک اعضای خانواده صحبت می‌کند. وقتی به من می‌گویند بروم پشت تلفن همیشه برایم زجرآور است. همیشه حرفی به‌جز سلام و احوال پرسی و بعد از یک سکوت طولانی، «کی می‌آید ایران؟» برای گفتن ندارم.
نمی‌دانم این ویژگی ذاتیست یا اکتسابی. نمی‌دانم آیا من تا آخر عمر محکومم به کتبی بودن یا نه. به سکوت در جمع. به پرانرژی و پرحرف بودن در محیط مجازی و کتبی. نمی‌دانم. ولی سعیم را می‌کنم که اگر اکتسابیست دورش بیندازم این ویژگی را.
خودم را از شبکه‌های اجتماعی محو کردم تا کمی تمرینِ شفاهی‌بودن بکنم.
وبلاگم را اما زیاد دوست دارم. از وقتی کامپیوتر را شناختم، یعنی از روزهای اول راهنمایی، وبلاگی هم دنبال خودم کشیده‌ام. فعلا خودم را قایم می‌کنم توی همین وبلاگ :)
